ΆΠΛΩΝΕ ΧΡΌΝΕ, ΆΠΛΩΝΕ

ΆΠΛΩΝΕ ΧΡΌΝΕ, ΆΠΛΩΝΕ

Άπλωνε Χρόνε, άπλωνε τ’ Ακούραστα Φτερά σου
κι αφήνοντας στη Σκοτεινιά ό,τ’ είναι να χαθεί,
χλίαινε με τη Θέρμη σου τα Τέκνα του Πηγάσου
που κάρπισε στα Σπλάχνα του όποια Άξια μου Γραφή.

Φεύγε και παίρνε αντάμα σου Κράτη, Λαούς, Θρησκείες
κι άλλες ο Αθέρας των Φτερών σου ολόγυρ’ ας σκορπά-
Εκείνες ρίχνε στις Σκιές του Σύμπαντος τις Κρύες
δίνε στις νιες να δένουνε σε Πλάτια Καρπερά.

Κι όπως οι Πόρτες τ’ Ουρανού κλειούνε προτού οι Μοίρες
προκάμουν να στεριώσουνε Κατάρες τους ή Ευχές
κλείνε και συ ξοπίσω σου Ελπιδοφόρες Θύρες
για Φιλοσόφων Θεωρίες κι Αγίων Προσευχές.

Στο Αιώνιο και τ’ Αδιάκοπο Χρόνε το Πέταγμά σου
φεύγε και φεύγε στο Χαμό βυθίζοντας το Χτες.
Φεύγε και ούτε Θύμηση ας μην ανθεί μακριά σου.
Φεύγε του Χάους σχίζοντας τις Ζοφερές Ερμιές.

Όμως στις Μέρες της Ζωής τις Δυστυχιά γεμάτες
και στις Νυχτιές τις Άφωτες και του Κατατρεγμού
μέσα τους συνταιριάζοντας Πόθους, Χαρές Φευγάτες
Κόσμους εχτίζαν οι Έλικες του αισθαντικού μου Νου.

Κι αν Δέντρα, Λούλουδα, Πουλιά, Στοιχειά του Κάτω Κόσμου
χάνονται, όμως πάλι Αυτά στην Πλάση τους ανθούν,
μα όσα ο Νους ο φωτεινός εγέννησε ο δικός μου
ξανά στης Γης την Απλωσιά ποτέ δε θα φανούν.

Γι αυτό και αν από Κορφή ως Νύχια Αίματα στάζω
απ’ τις Πληγές των Δυνατών ο Ονειρικός εγώ,
κι αν όποια Αχτίδα Χαρωπή του Ήλιου σου σκεδάζω
και σ’ όποιον Ψίθυρο ή Αχό με Φρίκη αν ριγώ-

κι ως Χρόνε, οι Χόμο «Σάπιενς», Σάπιενς -φευ- δεν είναι
αλλά Ερέκτους, κι οι Άμοιροι Γραφή δεν εννοούν-
Φύλακας των Καλότεχνων εσύ Κραυγών μου γίνε
για όσους στο Μέλλον θα μιλούν-και όχι θα βοούν.

Στο Ατέλειωτο Ταξίδι σου κοντά σου Χρόνε παίρνε
τα Λόγια μου, που πρώτα Αυτά εσέ έχουν σεβαστεί.
Τα όποια τους Νοήματα μαζί σου πάντα φέρνε
και απ’ Αυτά κανένα τους, ποτέ ας μη σβηστεί.

Άπλωνε Χρόνε, άπλωνε τ’ Ακούραστα Φτερά σου
κι αφήνοντας στη Σκοτεινιά ό,τ’ είναι να χαθεί,
χλίαινε με τη Θέρμη σου τα Τέκνα του Πηγάσου
που κάρπισε στα Σπλάχνα του όποια Άξια μου Γραφή.

-----